Biz Böyle Tanıştık İşte

Ne hayaller kurarız evlilikle ilgili. Hoş benim öyle melankolik bir hayal dünyam yok ama insan alıştığı şeylerin evlendikten sonrada devam etmesini istiyor işte, suç mu?

Biz 5 sene önce tanıdık birbirimizi, bir tiyatro sahnesinde ilk kez geldik gözgöze. Bir sıcak merhaba ne de güzeldi kasım ayının soğuk ve üniversite yıllarının yalnız günlerinde. Ben kolay kolay sevemem kimseyi, sevmek benim için her şeyden daha zor, daha imkansız sanki. Neden bilmiyorum ama hep böyleydi, biraz ilginçsin diyen çok oluyor ama bu konuda mı farkına varmadığım başka diğer konularda mı bilmiyorum. Bu sözü ne kadar sık duymaya başlasam kendimden soğuyorum, nedir yani? Bende ilginç olan şey nedir? Yıllar önce liseden ilk mezun olduğum sene çok sancılı geçmişti benim için ve bir psikiyatra gidilmesi gerekiyordu ve gönderdiler, az parada almıyordu kadın. İlk o çözmüştü beni, birkaç saat sohbetten sonra benimle ilgili bu kadar net çözümlemede bulunan kimseyle tanışmamıştım ama onuda sevemedim işte. Ve o bana bu cümleyi ilk kurduğunda anladım kronik mutsuzluğumun nedenini: ' Sen insanları sevmiyorsun' dedi bana. Şaşırmıştım çünkü o söyleyene kadar hiç bunun farkına varmamıştım ama o söyledikten sonra düşündüm, o kadar doğruyduki söyledikleri. Evet,ben insanları sevmiyordum ve bunun için bir çabamda yoktu doğrusu. Sonra bana bir hayvanım olup olmadığını sordu, küçüklüğümden bu yana çok hayvan beslemiştim ama o dönem yoktu. Bana bir kedi edinmelisin dedi, hayvanları sevmek sana zamanla sevmeyi öğretecektir dedi. O dönem gerçektende en son istediğim şey evde bir kediyle uğraşmaktı. 1 ay kadar geçti, ben bunu babama anlatınca oda gitmiş bir teyzenin bahçesinden yavru bir kediyi yakalamış gelmiş, kedi beni yadırgadı, ben onu yadırgadım. Ama yaş mamayı yerken o kadar mutlu olan bir kedi hiç görmemiştim, ymmm, mırrr,hmm diye diye bitirmişti tabağı yavrucak. İlk zamanlar o kucağıma atlayıp kendini sevdirmeye çalıştıkça ben onu kucağımdan yere indiriyordum, olmuyordu, birtürlü ısınamamıştım işte, sonra sonra biraz sevmeye başlamıştım ki annemin anneannemle olan konuşmalarını duydum: 'Müjdenin kedisi evi mahvetti, müjdenin kedisi yüzünden.. müjdenin kedisi şöyle, müjdenin kedisinin tüyünden bıktım... ' dinleye dinleye sonuna kadar sabredemedim, tuttum 6-7 aylık kediyi ensesinden, indim hızla bahçeye, arka bahçeye atıverdim kediyi. Hiç düşünmedim bile acıkır mı, yemek bulabilir mi, hiç umursamadım. Nasıl bir insanmışım, şimdi ne oldum.. Kedilere karşı fazla şefkatli ama insanlara karşı hala az duyarlı. Nereden nereye geldi konu. Oysa ilk tanışmamızı anlatıyordum. Bir tiyatro sahnesiydi evet:) Üniversitede tiyatro klubündenim ya, o sırada da yönetmenden dolayı katılmak istemediğim bir oyunun hazırlıkları yapılıyor, sonradan akşam vakti aldığım bir telefon yönetmenin değiştiğini ve yeni yönetmenin benim çok sevdiğim oyuncu arkadaşlarımdan biri olduğunu söylüyor telefondaki ses, ha telefondaki seste yeni yönetmen:) Beni oyuna davet ediyor, daha rolümü bile bilmiyorum ama olsun, sahnede olmayı hep sevdim;) Hemen gidiyorum tabi, yeni gelen oyuncularla tanışıyorum, bir merhabayla el sıkışıyorum ama çok dikkat etmiyorumda yüzüne. Sonra sonra o merhabayla daha çok merhabalaşır oluyoruz, telefonumu istiyor veriyorum ama hiçte benden hoşlanmış olabileceği ihtimalini düşünmüyorum, böyle şeyleri hep geç anladım zaten. Mesajlar başlıyor, bana göre biraz acele ediyor çünkü daha birbirimizi tanıyalı 1 ay bile olmamış. Sonra o mesajların arasında patavatsız ben atlayıveriyorum hemen: 'Sen bana asılıyo musun yoksa? ' diye, şimdi düşünüyorumda gülüyorum:) böyle şey denir mi!?!? Her şeyin bir söyleyiş biçimi var ama ben işte, böyleyim, değiştirebilene aşk olsun! 'Buna asılmak değilde hoşlanmak diyelim' diye bir sms alıyorum. Ve kendisiyle arkadaş kalsak daha iyi olacağını düşündüğüm bir cevap atıyorum, o dönemde sevgilim yok sanırsam, evet evet yoktu. Tabi ertesi gün yüzüme bakamıyo ama ben hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya devam ediyorum, sonra o da hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ediyor ve güzel bir arkadaşlık böyle böyle başlamış oluyor.